- Przepraszam... - westchnąłem odkładając wacik. Zakleiłem rozcięcie wąskim plasterkiem, aby nie zajmował jej pół czoła. - To byłoby na tyle. - stwierdziłem zamykając apteczkę. - Nic cię nie boli? Nie kręci ci się w głowie? - spytałem.
- Trochę boli. - stwierdziła badając dłonią plasterek.
- Powinno przejść, jak nie, powinnaś jechać do szpitala. - stwierdziłem. Angela pokiwała zrozumiale głową. - Może zrobię coś do jedzenia? - zaproponowałem.
- Potrafisz gotować?
- Nie chwaląc się... potrafię. - uśmiechnąłem się lekko. - A co, nie wyglądam na takiego?
Dziewczyna zilustrowała mnie wzrokiem.
- Nie specjalnie, choć może... - odwzajemniła uśmiech.
- Ok... - odparłem uderzając lekko dłońmi o nogę i uśmiechając się.
- Czemu nie. - wzruszyła lekko ramionami.
Poszliśmy więc do kuchni.
- Jesteś na coś uczulona? Nie chcę cię zabić. - zaśmiałem się pod nosem.
- Spokojnie, nie jestem. - uśmiechnęła się. - Co ugotujemy? - spytała.
- Mmm, a więc pomożesz?
- Jasne. - odparła pewnie.
- A na co miałabyś ochotę.
- Sama nie wiem. - westchnęła.
Wyciągnąłem z szafek i lodówki wszystkie potrzebne rzeczy.
- Może ryż z warzywami i kawałkami mięsa? - zaproponowałem.
- Brzmi smakowicie. Niech będzie. - pokiwała głową.
- Wolisz obierać warzywa czy pokroić mięso na kosteczki? - spytałem.
- Chyba wolę mięso. - stwierdziła.
Pokiwałem zgodnie głową, dałem jej jedną deskę, nóż i pierś z kurczaka a sam zająłem się warzywami.
- Mam nadzieję że nic do tych warzyw nie dodasz żadnych prochów i mnie nie otrujesz. - zaśmiała się lekko.
Wziąłem deskę z posiekanymi już warzywami i podszedłem do miejsca, gdzie była kuchenka elektryczna, przerzuciłem kosteczki warzyw na patelnię. Podszedłem do dziewczyny i oparłem się o blat naprzeciw niej, pochylając się lekko.
- Jakbym mógł, to ja mam nadzieję, że nie zatrujesz mięsa. - uśmiechnąłem się.
Angelika?
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz